Wanneer je, zoals ik, nog uit het tijdperk stamt dat de reclameschilders in de regio op één hand waren te tellen, dan mag je gerust stellen dat er nog maar weinig vergelijking mogelijk is met de mensen, methoden en middelen die ons thans ter beschikking staan. Het is niet zo dat de mensen anders waren dan nu, maar het was een ander type mens dat koos voor dit vak. Het waren in de regel kunstenaars pur sang, met een overeenkomstige instelling, een aangepast wereldbeeld en meestal een artistiek uiterlijk.
Ze waren herkenbaar aan hun verschraalde handen, die gemakshalve even in een emmer met oplosmiddelen werden gedoopt alvorens deze met zeep te reinigen. Ik ken ze, die zo fanatiek waren in hun professie, dat ze niet hun schoenen poetsten maar eens per half jaar ‘overschilderden’ met een rubberverf. Het waren gewoonlijk mannen of vrouwen met idealen, maar zonder commerciële ambitie. Nu was dat laatste wellicht ook minder noodzakelijk, aangezien de vraag groot was en het aanbod mager. Of het nu ging om het schilderen van een decor, het maken van hout- of marmerimitaties, het werken met bladgoud, of het schilderen van een Coca-Colafles op een auto, de reclameschilder deed het.
De waardering van omstanders en opdrachtgevers was in die tijd dan ook ongekend. Met verbazing bleef men vaak kijken naar de verrichtingen van deze ‘artiest’. Maar dat mocht ook, aangezien het geen handelingen waren die men op commerciële waarde kon schatten. Men maakte zich tevens geen illusie dit wel te kunnen. Tegenwoordig worden een aantal handelingen onderschat en ondergewaardeerd, en is men minder snel bereid hiervoor de juiste prijs te betalen. Dit, opgeteld bij de veranderde verhouding tussen vraag en aanbod, maakt een andere instelling en doelstelling binnen ‘het vak’ noodzakelijk.
Vandaag de dag ‘lijdt’ bovengenoemde generatie in zekere zin. Sommigen zijn het niet gewend om te moeten concurreren met een stel enthousiaste ‘jonge honden’ die er misschien niet uitzien als artiesten, maar wel een achtergrond hebben in ICT, dtp, economie of verkooptechniek. Het zijn entrepreneurs met een visie en gevoel voor risicovol ondernemen, managers die mensen aan zich weten te binden, niet uit angst maar uit liefde voor ‘het vak’, dat weliswaar is veranderd maar nog steeds hetzelfde doel dient.
Gelukkig zijn er ook, die zich aan de nieuwe technieken hebben aangepast, en juist hun ervaring vanuit het verleden hebben gebruikt om een model signbedrijf tot stand te brengen. Zij zijn rijker dan ooit, misschien niet in geld, maar dan zeker in resultaat en voldoening. En dit keer zijn het niet de klanten die er met verbijstering naar staan te kijken… maar de collega, die het wellicht ontbreekt aan alles wat nodig is om zichzelf niet alleen een succesvol signmaker te noemen… maar om er werkelijk één te ‘sign’.