Uit de Fespa Print Census blijkt dat de mondiale print- en signsector een enorme verkracht heeft. Dat is mooi. Grote vraag is natuurlijk hoe de vlag erbij hangt in West-Europa, meer specifiek in de Benelux? Want economische, culturele en demografische factoren hebben niet alleen effect op aard en omvang van de vraag, maar ook op de beschikbaarheid van productiemiddelen en daarmee op de bereidheid en de mogelijkheden om te investeren.
Tekort aan vakkrachten
Ik ben benieuwd of het tekort aan vakkrachten elders in de wereld net zo groot is als hier. Leg ik mijn oor te luisteren dan is dít momenteel de achilleshiel van onze sector. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. In dat verband is het fijn om te vernemen dat docenten van een drietal signopleidingen – Deltion College, De Rooi Pannen en Nimeto – nauwer willen samenwerken. Niet alleen om het onderwijs naar een hoger niveau te tillen, maar ook om het signonderwijs beter op de kaart te zetten. Studenten enthousiasmeren voor het vak en ze binnenboord houden. Want het verloop is groot. Terwijl het zo’n creatief, dynamisch en divers vakgebied is, verzucht een van de docenten.
Signmaker of niet?
Daar zit ook de kern van het probleem. De maakindustrie voor visuele communicatie is inmiddels zo breed, dat we ons moeten behelpen met een engelstalige term – signmaker – die geen enkele snaar bij de burger raakt. Zeg timmerman of schilder en men heeft direct een beeld op het netvlies. Maar ga jij maar eens op een verjaardag uitleggen dat je signmaker bent. Terwijl vrijwel alles wat je op straat aan visuele communicatie om je heen ziet door een signbedrijf is gemaakt. Steeds vaker hoor ik de suggestie of we ‘sign’ niet beter kunnen inruilen voor een andere term die direct een juiste associatie oproept. Maar laten we het kind niet met het badwater weggooien. Besef dat de afgelopen twintig jaar al ontzettend veel is geïnvesteerd in de term sign. Misschien moeten we zelfs wel een tandje bijzetten.
Wouter Mooij,
hoofdredacteur Sign+ Magazine